Αναδημοσιευση...
Η παπαριά είναι ένα δέντρο σαν την αχλαδιά μόνο που δεν κάνει αχλάδια. Ανήκει στην οικογένεια των Papariaeστην οποία ανήκει η παπάγια και το αγγούρι. Πρόκειται για δέντρο της ερήμου το οποίο προστατεύει τον καρπό του με πολλά τριχίδια. Με αυτή την μέθοδο τα διάφορα πουλιά-θηρευτές δεν πλησιάζουν. Ο καρπός του εν λόγω δέντρου (παπάρι) παρατηρείται έντονα μετά το 2ο έτος της ηλικίας του. Ακόμα τα παπάρια είναι πολύ ευαίσθητα σε πιέσεις. Μπορεί εύκολα να πρηστεί λόγω μεταβολών του περιβάλλοντος στη θερμοκρασία, το pH, και την υγρασία. Προτιμούν να αφεθούν σε ηρεμία και μετά από μια μικρή αύξηση θερμοκρασίας που προκαλείται από μικροερεθίσματα εκτοξεύονται τα σπόρια που μεταφέρονται στο άνθος με τον άνεμο (ανεμογκάστρι). Λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου ελάχιστα παπάρια είναι φυσιολογικά και λειτουργικά, για αυτό και πρέπει να τύχουν προσοχής από τους γεωπόνους. >
Ψυχες και σωματα, οι αναζητησεις μου στους ερωτες της νυκτας, στα ανωνυμα σωματα, οι περιπετειες μου οι τραγελαφικες, οι μεγαλες και οι παροδικες μου αγαπες. Ολα μια αναζητηση στην αβυσσο του εγω, στο καθε μερα, μια αναζητηση για απαντησεις στα μεγαλα ερωτηματικα, δεν υπαρχουν απαντησεις, μονο μια πορεια που με δοκιμαζει, που με ωριμαζει, που με βαζει σε νεες δοκιμασιες και μου δημιουργει περισσοτερες ερωτησεις παρα που μου δινει απαντησεις.
Αναγνώστες
Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008
Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2008
Το τέλος της αξιοπρέπειας…
…του αυτοσεβασμού, της εγκράτειας, της αυτοπειθαρχίας και και και…Ντροπή μου, μεγάλη μου ντροπή και το ομολογώ λυγισμένος με το κεφάλι γερμένο προς τα κάτω…Ναι λύγισα, ωιμέ, λύγισα και χαράμισα την φήμη μου, το καλό μου όνομα και προ πάντων τα μέτρα της ποιότητας της ζωής μου, χάνοντας την αξιοπρέπεια μου. Ωιμέ!
Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008
Συμβιβασμού Συνέχεια
Κάθομαι στο αεροδρόμιο της Κολωνίας και περιμένω την πτήση μου για το Μόναχο. Δεν με έφταναν όλα τ’ αλλά έπρεπε να πάω και Μόναχο για τα βαφτίσια του Άρη, του γιου της Μαρίνας.
Αν και έχω κάποιες δυσκολίες να το ομολογήσω έτσι στα σταράτα, ψιλοπειρακτικα απ’ την ιστορία με τον δεκαεξαρη. Πες πληγωμένος εγωισμός, πες γαμημένη περηφάνια, η ακόμη μια φορά εμπειρία της αδιαφορίας μου έκατσε ελαφρώς στο στομάχι. Ήθελα εκδίκηση αλλά δεν ήξερα πως. Το ήξερα ότι αυτά τα συναισθήματα ήταν ανούσια, αχρείαστα και εντελώς ανόητα αλλά ήταν εκεί και δεν μπορούσα να τα παραγνωρίσω. Ήθελα εκδίκηση.
Αν και έχω κάποιες δυσκολίες να το ομολογήσω έτσι στα σταράτα, ψιλοπειρακτικα απ’ την ιστορία με τον δεκαεξαρη. Πες πληγωμένος εγωισμός, πες γαμημένη περηφάνια, η ακόμη μια φορά εμπειρία της αδιαφορίας μου έκατσε ελαφρώς στο στομάχι. Ήθελα εκδίκηση αλλά δεν ήξερα πως. Το ήξερα ότι αυτά τα συναισθήματα ήταν ανούσια, αχρείαστα και εντελώς ανόητα αλλά ήταν εκεί και δεν μπορούσα να τα παραγνωρίσω. Ήθελα εκδίκηση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)