Αναγνώστες

Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Η ζωή στον Άδη - Η επιστροφή της Περσεφόνης (4)

Επέστρεψα στην Γερμανία δυο μέρες μετά το εξιτήριο του Σσιάτς από την ψυχιατρική. Επέστρεφα πίσω και ήμουν, ένιωθα δηλαδή άλλος άνθρωπος. Ξαναγεννήθηκα.
Έφυγα χορτασμένος από αγάπη, από κατανόηση, από συμπαράσταση, έφυγα έχοντας επικυρώσει φιλίες που αναζωογονήθηκαν μετά από χρόνια λήθης (Κώστα μου, πάντα σε αγαπούσα σαν κάτι πολύ ιδιαίτερο – θα μιλήσω για τον Κώστα μελλοντικά, κι’ όχι ο άνθρωπος δεν είναι γκέι, είναι καρά στρέητ) και προ πάντων έφυγα με έναν καινούργιο αέρα αυτοπεποίθησης, ενός συναισθήματος που είχα χάσει εδώ και χρόνια, πνιγμένος στην μιζέρια μου και στα κτυπήματα του πεπρωμένου που εγώ είχα σχεδιάσει.

Η ξανά ανακάλυψη του εγώ ήταν πολύ αναζωογονητική. Ήταν σημαντικό να θέσω υπό εξέταση τις ουσιαστικές επαγγελματικές μου ικανότητες, μια ωθητήριος δύναμη για τα μελλοντικά μου σχέδια.



Έφτασα στο σπίτι στο Άαχεν και πριν ανοίξω καν την πόρτα είχα καταβληθεί από την κακιά προαίσθηση, από τις θύμησες των τελευταίων δυο χρόνων, δεν είχαν σβηστεί καμιά στιγμή απ’ το θυμητικό μου, απλά κάπου είχαν πνιγεί από την ευφορία του νησιού και των καινούργιων εμπειριών, τις είχα βάλει ακούσια σε αναμονή.

Και έβαζα το κλειδί στην πόρτα και όλες οι αναμνήσεις περνούσαν μπροστά μου ρεβού. Κατάλαβα διαισθητικά ότι κάτι δεν πήγαινε καλά αλλά ήμουν προετοιμασμένος, μιλάμε για εμπειρία, όχι παίξε γέλασε.

Ο Μπέννυ άρχισε να γαβγίζει σαν τρελός, με το ζόρι σηκώθηκε ο φτωχός απ’ το καλάθι, καταβεβλημένος από τους πόνους, βάζοντας τις τελευταίες του δυνάμεις να με υποδεχτεί. Ήταν πονεμένος και εξαντλημένος αλλά το βλέμμα του γεμάτο χαρά.
Κοίταξα μες στο διαμέρισμα και όλα τα σημάδια ήταν ξανά εκεί ή ακόμα εκεί: ασκούπιστο πάτωμα, σχετικά συγυρισμένη κουζίνα αφού η φίλη είχε ήδη κάνει την δουλειά της και η πόρτα του υπνοδωματίου κλειστή, που σήμαινε ότι ο Σσιάτς ήταν ξανά στο σπίτι και πάλι σέκος στο κρεβάτι – παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Άνοιξα την πόρτα και είδα το πτώμα να αναπνέει…Ένα συνηθισμένο καλωσόρισμα. Ένας κόμπος μου έσφιξε τον λαιμό αλλά είχα γίνει γαϊδούρι, άντεχα όπως φαινόταν πολύ περισσότερο απ’ ότι ήθελα να παραδεχτώ. Έκλεισα την πόρτα, έπαιξα με τον σκύλο, άνοιξα την βαλίτσας, έβαλα τα κυπριακά προϊόντα στο ψυγείο (σσιεφταλιές, χαλούμια κλπ.), πήρα τα πράγματα του ύπνου και έπεσα στον καναπέ για να κοιμηθώ.

Καλωσόρισα στην Γερμανία, στο σπίτι μου…

Ο Σσιάτς σηκώθηκε την επόμενη το μεσημέρι σε κατάσταση κλασσική…Κι’ εγώ κλασσικά τα πήρα πάλι ανάποδα και άρχισα κλασσικά ξανά να τσιρίζω…σαν ελληνικό δράμα δεν είναι όλα αυτά; Που είναι ο Κακογιάννης να γυρίσει τον Φαίδρο;

Σαν τον μύθο του Άδη και της Περσεφόνης, δεν κράτησε η έξοδος του πολύ. Ξαναμπήκε στον Άδη και έπεσε στην γη, στο σπίτι μας δηλαδή, ξανά χειμώνας. Έφυγε και τ’ όνειρο, χάθηκε κι’ η ελπίδα. Αλλά δεν απελπίστηκα, κάπου ικανοποιήθηκα για να ‘μαι ειλικρινής. Τι θα έκανα αν άλλαζε η ζωή μου ξαφνικά; Αν γινόταν καλύτερη υποθετικά; Δεν μπορούσα να την ζήσω γιατί δεν ήξερα να ζήσω μια καλύτερη ζωή. Άρα ικανοποιήθηκα που ο Σσιάτς δεν ήταν καλά, γιατί ξέχασα πως ήταν η άλλη όψη του νομίσματος. Τι θα έκανα λοιπόν χωρίς βαρβάρους; Κάτι ήξερε ο Καβάφης…

Είχα φτάσει κάπου μέσα σε Σαββατοκύριακο, δεν θυμάμαι καλά, πάνε τόσοι μήνες τώρα. Ανάμεσα σ’ αυτά που έφερα από την Κύπρο ήταν και έξη πακέτα Ζάναξ για έναν ολόκληρο χρόνο, με το σκεπτικό ότι ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει, στο κάτω κάτω ζούσα κάτω από συνθήκες πολέμου, έπρεπε να είμαι εξοπλισμένος.

Σαν λαγωνικό που μυρίζει το θήραμα ο Σσιάτς ανακάλυψε σε χρόνο ντε τε τα κρυμμένα κουτιά Ζάναξ. Και σε χρόνο ντε τε, δηλαδή μέσα σε δυο μέρες κατέβασε πάνω από σαράντα χάπια. Κρυφά από μένα εννοείται.
Όταν το ανακάλυψα τα χάπια είχαν ήδη αποχαιρετίσει τα εγκόσμια και έμεινα βασικά σοκαρισμένος και παγωμένος. Έφτασα στο αμήν. Στ΄αλήθεια δεν άντεχα άλλο. Αποφάσισα να πάρω κάποια βασικά και να πάω να μείνω σε κάποιους γνωστούς η σ’ ένα ξενοδοχείο μέχρι να δω τι θα γίνει.

Αν διαισθάνθηκε αυτή την απόφαση μου η όχι δεν ξέρω, εγώ δεν την είχα ανακοινώσει. Την δευτέρα το πρωί, θα ήταν περίπου τρεις μέρες μετά την επιστροφή μου, σηκώθηκε επιτέλους από το κρεβάτι, με μια όψη γνώριμη και εντελώς αντιμποτοξική, μου έδωσε όλα μα όλα του τα χάπια και μου ζήτησε ν’ αρχίσω να του δίνω μόνο την κανονική του δοσολογία κάθε μέρα. Αποφάσισε να δώσει τέλος στην ζωή του στον Αδη.

Ειλικρινά δεν το πίστεψα. Αλλά σαν βλήμα που είμαι, έμεινα και αποφάσισα να παίξω και αυτό το παιγνίδι. Πήρα τα χάπια του και αρχίσαμε μια καινούργια πράξη στο θεατρικό, αυτή της μετρημένης δοσολογίας. Που θα μας έβγαζε;

2 σχόλια:

apparos είπε...

Κανόνισε να ενημερώσεις λίαν συντόμως για το τι επροέκυψε!

monaxikotita είπε...

H simvouli sou den fantazese poso me singinise.
Mou eipes auto pou prepei na akousw, alla distixos den einai auto pou thelw..
Ksereis kai o idios prosopika poso diskolo einai na to paradexteis kai na kaneis auto pou prepei.
Euxome na eisai kala kai se euxaristw