Αναγνώστες

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Ο εραστής του έλληνα Αξιωματικού (2)

Ντυθήκαμε στο άψε σβήσε και βγήκαμε για ένα πότο. Είχε πάει ήδη έντεκα και δεν έλεγε να φύγει. Καταλήξαμε γι αλλαγή στην Τανγκεντε, στο μπαράκι που είμαι πια μόνιμος θαμώνας. Εκεί συνάντησα τον Πόπαϋ, ένα γνωστό μου γερμανό με το παρατσούκλι Πόπαϋ, όνομα και πράμα και την Ίνγκριντ, μια γερμανίδα γνωστή μου εδώ και μια δεκαετία. Η Ίνγκριντ ερχόταν στο σπίτι μας σαν πελάτισσα του Σσιατς και αναπτύξαμε μια σχετική αμοιβαία συμπάθεια. Ήταν μια όμορφη γυναίκα με έναν καρκίνο στο παρελθόν της που την χάραξε στην ζωη της. Ζούσε σε μια σχέση που δεν την γέμιζε αλλά αυτή η συνήθεια... Και πηδιόταν στα κρυφά με τον Πόπαϋ... Τώρα πόσο κρυφό μπορούσε να μείνει αυτό αφού συχνάζει κάποιος σ' αυτό το μπαράκι άλλο θέμα. Η διακριτικότητα εκείνο το βράδυ ήταν τόσο σημαντική γι αυτούς που τυχαία πήγαν κι οι δυο στην τουαλέτα ταυτόχρονα και τυχαία έμειναν κι οι δυο κάπου τρία τέταρτα εκεί μέσα. Ούτε δυσκοίλιοι να ήταν.

Ο εραστής του έλληνα Αξιωματικού (1)

Κοίταξα την ημερομηνία της τελευταίας ανάρτησης και εκπλάγηκα από το χρονικό διάστημα που έχει περάσει από τότε.
Ενώ το μπλοκ είναι αναπόσπαστο μέρος της σκέψης και της επικοινωνίας μου προς τα έξω κάτι άλλο πιο δυνατό απ την επιθυμία της επικοινωνίας με καθηλώνει ανήμπορο να συγκεντρωθώ να γράψω αυτά που ζω, αυτά που νιώθω δημιουργικά: η ενδογενής κατάθλιψη μου. Απ' την τελευταία μου ανάρτηση μέχρι σήμερα έζησα ξανά μια φάση ακινησιακής κατάθλιψης που με καθήλωσε με όλη την έννοια περίπου τρεις βδομάδες σαν κολόνα άλατος αδύναμος να καν να σκεφτώ και να δω εκτός απ' το σκοτάδι του μυαλού μου.
Μετά που έφυγε ο Σσιατς απ τη ζωή μου οι φάσεις της μανίας και της θλίψης έχουν πολλαπλασιαστεί. Είχα χρόνια να ζήσω τέτοια συχνότητα, ίσως και από τότε που πολεμούσα φανατικά σαν Ταλιμπάν την σεξουαλικότητα μου. Είναι εξαντλητικό όταν ζω αυτές τις περιόδους, σταμάτα η ζωή και παράλληλα φεύγει ο χρόνος αχαλίνωτα γερνώντας με, χάνοντας κάθε ευκαιρία να ανακτήσω έλεγχο της ζωής μου. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, συνειδητοποιώ πόση δύναμη χρειάζομαι να συγκεντρωθώ και να βάλω τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σε μια συνοχή γιατί βρίσκομαι πάλι σε παρόμοια φάση. Οι αναμνήσεις, οι εικόνες απ' τα περασμένα, καλά η κακά ξαναβγαίνουν πάλι στην επιφάνεια και με κυριαρχούν. Δεν με παραλύουν όπως πριν από μήνες η όπως την αρχή άλλα μου δημιουργούν μια μελαγχολία, μια πεθυμιά για τα περασμένα, για την μοναδική ζωή που είχα, καλή η κακή. Τελικά όλοι ζώα μιας συνήθειας είμαστε, και την λατρεύουμε την συνήθεια όσο κι αν μας γαμά αυτή...

Τα πάντα ρεί, τελείωσε και κείνη η φάση, άρχισε η άλλη, περνώ την επόμενη άλλα στέκομαι, είμαι όρθιος και περπατώ, είναι κάτι κι αυτό...

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Κακό σεξ η καθόλου σεξ;

Δυο εβδομάδες τώρα άρχισε μια αποξυλαγγουροποίηση. Οι συγκυρίες είναι έτσι που προς το παρόν δεν μπορούμε να βρεθούμε. Κάτι οι εντάσεις που έχει με τον σύντροφο του, κάτι η καινούργια του δουλειά, κάτι ότι είναι και κάπως αργόστροφος να την η σαλάτα της αποξυλαγγουροποίησης.

Γεγονός είναι ότι ακόμα δεν ξέρω κατά πόσο το Ξυλάγγουρο θέλει το ίδιο από μένα όπως εγώ από αυτόν, βασικά αν έχει την ίδια καύλα με μένα όπως εγώ γι αυτόν. Προσπαθώ να με πείσω πως έτσι είναι αλλά αν αληθεύει η όχι μόνο το Ξυλάγγουρο το ξέρει. Έτσι η απουσία του έκανε τον πόθο μου ακόμη μεγαλύτερο, δηλαδή η κατάσταση στο κεφάλι μου αλλά και στο κορμί μου έγινε αφόρητη.

Έχω πάθει εγκεφαλικό και σεξουαλικό τραλαλά γιατί από τον τότε που γεύτηκα ξυλάγγουρο δεν θέλω τίποτα η σχεδόν τίποτα άλλο στο διαιτολόγιο μου έκτος από το ζαρζαβατικό. Η απουσία του όμως με έχει στείλει, η αποτοξίνωση είναι πολύ άσχημη.

Έβαλα σε ισχύ το σχέδιο Β, δηλαδή ξέσκισμα με άλλους για να κατευνάσω τον εθισμό μου. Όταν όμως αναζητείς κάτι τόσο έντονα, τόσο παθιασμένα συνήθως πετυχαίνεις μόνο το αντίθετο αποτέλεσμα. Αυτή η άποψη είναι κάπως μοιρολατρική είναι όμως κι εμπειρικά αποδεδειγμένη. Μπήκα στην λαίλαπα της αναζήτησης προσωρινής ικανοποίησης για να ξεχάσω προσωρινά το Ξυλάγγουρο. Όσο αναζητούσα τόσο δεν έβρισκα. Μοιρολατρικό η όχι αυτό ήταν γεγονός.

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

Το Ξυλάγγουρο (3)

(Η φωτογραφία είναι αφίερωση στον Κυπρολέων που τον επιάσαν τα κλάματα μες το αεροπλάνο)

Μετά από δυο βδομάδες έφτασε η στιγμή να μπει ένα τέλος στην διαδικτυακή επικοινωνία και να έρθει η ώρα της πραγματικής συνάντησης. Όλες αυτές τις μέρες ανέβαλα την συνάντηση με προφάσεις μόνο και μόνο για να εμπεδώσω τον πόθο του, να κάνω πιο δυνατή την φαντασία του. Με παραξένευε το γεγονός ότι δεν ζήτησε να δει το πρόσωπο μου άλλα δεν τον έσπρωχνα να ζητήσει φωτογραφία. Φαινόταν ότι δεν είχε έντονη την απορία να με δει στο πρόσωπο, είτε γιατί τα υπόλοιπα του έφταναν και δεν τον ενδιαφέρει η φάτσα είτε γιατί είχε την εντύπωση ότι είχε ήδη δει το πρόσωπο μου. Ότι και να ταν μου ήταν αδιάφορο.

Προγραμματίσαμε συνάντηση στο κέντρο της πόλης, ελάχιστα λεπτά απ το σπίτι μου, στην πηγή των θειούχων και ιαματικών νερών απ όπου τα ψηλά κοινωνικά στρώματα προηγούμενων εποχών έρχονταν να πιουν και να κάνουν τα θεραπευτικά τους μπάνια. Πήγα μέχρι ένα σημείο με το αυτοκίνητο γιατί ο Κυπραίος μέσα μου δεν έχει πεθάνει και πάω έστω και πενήντα μέτρα με το αυτοκίνητο και την υπόλοιπη απόσταση την έκανα με τα πόδια. Φορούσα μια χακί βερμούδα, σνικερς, ένα χαλαρό μπλουζάκι που άφηνε όμως το γυμνασμένο μου σώμα να διακρίνεται χωρίς αμφιβολία σε τόνους του μπλε όπως τα σνικερς και μαύρο γυαλί Αρμάνι του ήλιου, σχέδιο δεκαετίας πενήντα με εξήντα. Ένιωθα κάπως αλλά προσπάθησα να πάρω ύφος άνετου και προ πάντων με την βεβαιότητα της εκδίκησης. Αν δεν πετύχαινε το πείραμα θα έπαιρνα εκδίκηση με το να του πω τον λόγο της φάσης και αν πετύχαινε τότε θα είχα μια ικανοποίηση του εγωισμού μου. Ότι και να γινόταν θα ήμουν κερδισμένος στο παιγνίδι του εγωισμού και της γκέι εγκεφαλικής μαλακίας.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Το Ξυλάγγουρο (2)

Τελικά ήρθε το βράδυ του ραντεβού. Θα ήταν μόνο για ένα γρήγορο νούμερο στα πεταχτά γιατί δεν είχε πολύ χρόνο. Τι να γίνει. Ας ήταν κι αυτό. Στις έντεκα το βραδύ βρέθηκα στο σπίτι του που ήταν μόνο λίγα λεπτά απόστασης από το δικό μου. Βγήκα πέντε ορόφους απότομων σκαλοπατιών ενός τυπικού γερμανικού κτιρίου της μεταπολεμικής περιόδου, οι σκάλες του οποίου είχαν μια κλίση είκοσι τα εκατό. Τρίαθλο με λίγα λόγια μέχρι να βγει κάποιος τους πέντε ορόφους. Κι άντε και τους βγήκε, με ποια αντοχή να κάνει και σεξ; Τα εμπόδια της γκέι ζωής είναι ανυπέρβλητα.

Έφτασα στον πέμπτο με την ψυχή στο στόμα. Η πόρτα ήταν μισάνοικτη. Κτύπησα, άκουσα μια φωνή διακριτική να με καλεί μέσα και μπήκα. Με περίμενε στο χωλάκι του διαμερίσματος, χωρίς μπλουζάκι, φορώντας μόνο μια φόρμα για τρέξιμο και χωρίς παπούτσια. Αντίκρισα το πρόσωπο του. Προσπάθησα να να κρύψω την θετική μου έκπληξη καθώς μπροστά μου στεκόταν το θρυλικό Ξυλάγγουρο.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Το Ξυλάγγουρο (1)

Το Romeo (Gayromeo) είναι η πλατφόρμα που σπαταλάμε την ζωή μας εμείς οι αιώνια διψασμένοι για κάτι γκέι. Συνήθως αυτή δίψα περιορίζεται στην μορφή πέους για τους πιο ειλικρινείς, γι αυτούς δε που ακόμα δεν μπορούν να κοιταχτούν στον καθρέφτη και να δεχτούν την πραγματικότητα της γκέι ζωής παίρνει η δίψα την μορφή αναζήτησης για φίλους, κουβέντας, αγάπης, έρωτα χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται ότι τελικά όλοι στον ίδιο παρονομαστή καταλήγουν, δηλαδή ένα πήδημα και τέλος.

Είναι σκληρός αυτός ο ορισμός αλλά τουλάχιστον είναι πραγματιστικός. Όλα στις γκέι πλατφόρμες επικοινωνίας στο διαδίκτυο καταλήγουν στο στην αρχέτυπη συμπεριφορά της ικανοποίησης της πρωτόγονης και πιο φυσικής ανάγκης της ανθρώπινης φύσης που στις μέρες μας έχει πάρει υπερφυσικές διαστάσεις: της καύλας.

Η αλήθεια της πλατφόρμας είναι σκληρή. Η εύκολη ανωνυμία προσφέρει έδαφος για να βγουν στην επιφάνεια τα αβυσσαλέα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ψυχής μας: κόμπλεξ, κακία, εκδίκηση, ψέμα, παραπλάνηση, παραισθησιακή εικόνα του εγώ, παρουσίαση ενός άλλου εγώ που θα θέλαμε να είμαστε αλλά δεν είμαστε, κοροϊδία, ικανοποίηση ανίας, χαιρεκακία, πάθος με μίσος, μίσος με πάθος. Με βοήθημα την ανωνυμία και την προστασία των τεσσάρων τοίχων και με βοήθημα όλα τα προηγούμενα γίνεται και κάτι πολύ πιο απλό: αυνανισμός μέσω συνδιάλεξης.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Περιμένοντας παρέα…

Έκανα μήνες όπως είναι εμφανές να εμφανιστώ… Μου στοίχισε μήνες να συνέλθω. Βρίσκομαι τώρα στον εντέκατο μήνα μετά τον χωρισμό από τον Σσιατς. Δεν μπορώ να ξέρω αν θα τελειώσει ποτέ αυτός ο Γολγοθάς, αυτό το κεφάλαιο στην ψυχή μου.
Ο χρόνος έχει απαλύνει κάπως την πληγή αλλά δεν ξέρω αν κλείσει ποτέ… Είναι κάτι σαν το Έιτζ… Αν τύχει να κολλήσεις τον ιό σήμερα στην Ευρώπη, το καλύτερο που θα σου τύχει είναι να τον κουβαλάς μια ζωή με τον φόβο ότι μια μέρα θα ξεσπάσει σε θανατηφόρα ασθένεια. Πιθανότατα να μην τύχει αυτό ποτέ με την φαρμακευτική αγωγή που υπάρχει αλλά η πραγματικότητα είναι ανάλλαχτη. Όπως και το κεφάλαιο Σσιατς: Μου έτυχε και σημάδεψε ανεπιστρεπτι όλη μου την ψυχοσύνθεση και μνήμη. Ότι και να κάνω δεν φεύγει, εκεί μένει ανεξίτηλο, αιώνιο.

Σαν ανάπαυλα, σαν θεραπεία, ξανακατέβηκα κάποιες φορές στο νησί. Τόσο που το βαρέθηκα, όσο βαρέθηκα και πλείστα άλλα καθημερινά. Βρίσκομαι σε φάση που ξαναεφευρισκω τον εαυτό μου και την ζωή μου. Μάλλον θα κρατήσει μια ζωή…

Ξανακατέβηκα και πάλι στο Όρος της αμαρτίας.