Κλ(ε)ισ(ί)ματα (2)

Είπα ελευθερία… ναι, μια ανεξήγητη ελευθερία. Μέχρι τώρα δεν ήμουν και πολύ πεπεισμένος ότι ήξερα τι είναι ελευθερία. Ζεις, επιζείς, αναπνέεις και δρας σε μια κοινωνία και θεωρείς την ελευθερία δεδομένη, υπαρκτή, περιορίζεσαι στο βλέπεις τον όρο ελευθερία μόνο σαν θεωρία και δεδομένο συνάμα. Δεν κάνεις σκέψεις αν είσαι πραγματικά ελεύθερος. Από τα δέσμια που δημιουργούνται καθώς βαδίζεις τον δρόμο της ζωής. Δέσμια από την διαπαιδαγώγηση απ’ το σπίτι μέχρι τους ηθικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς φραγμούς που σου εμφυτεύουν όλοι οι παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για την αγωγή σου, δέσμια που δημιουργούν οι προσωπικές σου σχέσεις, οι φόβοι σου, οι ανασφάλειες σου, με λίγα λόγια η φυσική σου ατέλεια. Ίσως φτάσεις σε κάποια φάση στη ζωή σου που θα αναγνωρίσεις τα δεσμά σου και θα προσπαθήσεις να αποτινάξεις όσα μπορείς από αυτά, ίσως να μην αναγνωρίσεις ποτέ ότι δεν είσαι ελεύθερος κι ίσως να το δεις αλλά να μην θέλεις να το αλλάξεις, γιατί ως γνωστό, τι πιο δυνατό από μια γαμημένη συνήθεια και ρουτίνα και τι πιο φοβερό απ το άγνωστο.

Κλ(ε)ισ(ί)ματα (1)

(Revised)
Από πού τόχω δεν θυμάμαι και πάσχω να βρω την προέλευση της γνώμης μα στέκεται αδύνατο. Όπως και να χει μου 'μεινε το νόημα χαραγμένο στην μνήμη: πως για να ελευθερωθείς ολοκληρωτικά από τους ζυγούς μιας ζωής που σε βασανίζει, για να αποτινάξεις τα δεσμά και τις αλυσίδες που είτε μόνος σου θελητα κι αθέλητα έβαλες είτε έμμεσα επιτρέποντας σε εξωγενείς παράγοντες να σε σκλαβώσουν, πρέπει να φτάσεις στον πυθμένα της απελπισίας, της κατάνυξης, να σ΄ έχει πνίξει η θλίψη και να σ΄ έχει καταβάλει η προοπτική του αδιέξοδου τόσο πολύ που να έχεις φτάσει με τα πάντα στο αμήν, να μην σ ενδιαφέρει πια αν ζεις η αν πεθαίνεις γιατί είναι και τα δυο τα ίδια. Τότε έχοντας ζήσει για κάποιο χρόνο στο μηδέν και σαν μηδέν, γίνεται στο μυαλό σου ένα κλικ σαν να ανοίγει μια πόρτα η να κλείνουν πολλές ανοικτές μαζί και ακούς τη φωνή σου να λέει «ε και τι εγινε;…δεν πα να πηδηχτούν ολοι;…χεστηκα και για τα δήθεν και τις προσδοκίες και τα προδομένα όνειρα και τις ελπίδες και τα πρέπει, άμα δεν μπορώ δεν μπορώ, τέλειωσε. Δεν υπάρχει βαθύτερος πυθμένας, δεν υπάρχει μεγαλύτερο άγχος δεν έχει εντονότερο φόβο. Τα χειρότερα τα ζεις. Αρά βαλε λοιπόν σε όλα ένα τέλος.»

Ιστορίες της Nύχτας

Τίποτε δεν άλλαξε στους μήνες που παρήρθαν. Ήρθαν, έφυγαν, ο χρόνος στάσιμος, άλλαζε μόνο το όνομα του μήνα. Η ζωή μου στάσιμη με τον χρόνο. Διάκρινα κάποιες ανεπαίσθητες ρυτίδες κάτω απ τα μάτια μου. Δεν ξέρω αν είναι της ηλικίας η απλά από την ψυχική εξάντληση. Απ ότι και νάνε το έλυσα προσωρινά το πρόβλημα μ' ενα καινούργιο κονσιλερ της Κλινικ. Και επισφραγιστική πούδρα. Μόνο μια φορά χρησιμοποίησα το καμουφλάζ σε κάποια γενέθλια που ήμουν καλεσμένος και οι φωτογραφίες έδειξαν ενθαρρυντικό αποτέλεσμα, άξιζαν τα λεφτά της επένδυσης για τις ώρες της νύχτας. Την μέρα πως λύνω το πρόβλημα; Κάτι θα σκεφτώ και γι' αυτο όταν κάποτε αρχίσει να παίρνει ξανά στροφές το μυαλό μου. Τώρα βρίσκομαι ακόμα και συνέχεια σε λήθαργο: λήθαργο ζωής, λήθαργο ψυχής, λήθαργο σκέψης.